Implanty

Jakie korzyści wynikają ze stosowania miniimplantów MDI?

Zastosowanie miniimplantów MDI to głównie długookresowe rozwiązanie dla niestabilnych protez całkowitych. Inwazyjność procedury związanej z użyciem implantów MDI została ograniczona do minimum. Zostały zaprojektowane dla pacjentów, którzy mają problemy ze stabilizacją protezy. System miniimplantów zębowych MDI oparty jest na 4-ro etapowej technice porównywalnej ze standardową 30-to etapową procedurą stosowaną podczas konwencjonalnego osadzania implantów. W zależności od przypadku klinicznego miniimplanty mogą być stosowane przez określony czas lub do długookresowej stabilizacji. System wykorzystuje opatentowaną procedurę. Użytkowanie nie wymaga osteotomii. Miniimplanty MDI są bardzo dobrze tolerowane przez pacjentów, wykazują dużą skuteczność, a ich wszczepienie nie zajmuje dużo czasu.

Jakie są rodzaje miniimplantów MDI?

Wśród tytanowych miniimplantów MD można wyróżnić klasyczne miniimplanty oraz miniimplanty MDI z kołnierzem. Dodatkowo obie grupy rozdziela się na te ze standardowym gwintem oraz z gwintem MAX. Klasyczne miniimplanty MDI ze standardowym gwintem produkowane są w dwóch średnicach: 1,8 mm oraz 2,1 mm i przeznaczone są głównie do długookresowej stabilizacji. Są sterylne i samogwintujące. Idealne dla pacjentów, którzy mają cienką śluzówkę oraz kość D1 lub D2. Dla pacjentów z cienką błoną śluzową oraz dla kości D2 i D3 przeznaczone są klasyczne miniimplanty z gwintem MAX, które mają średnicę 2,4 mm. Zaprojektowane zostały w celu maksymalnego wykorzystania dostępnej tkanki kostnej. Jak przy poprzednim typie są sterylne, samogwintujące, przeznaczone do długookresowej stabilizacji. Miniimplanty MDI z kołnierzem o standardowym gwincie 2,5 mm polerowanym kołnierzem są idealne dla pacjentów, u których błona śluzowa jest grubsza niż 2 mm oraz dla kości typu D1 lub D2. Miniimplant zębowy MDI z kołnierzem o gwincie MAX charakteryzuje się 2,5 mm polerowanym kołnierzem. Idealnie sprawdza się u pacjentów, u których błona śluzowa jest grubsza niż 2 mm, dla kości D2 lub D3. 

Określenie miejsc wprowadzenia implantów stomatologicznych i użycie wiertła pilotażowego w procedurze chirurgicznej MDI

Wyznaczone miejsca wprowadzenia wszczepów MDI należy oznaczyć na błonie śluzowej markerem lub (po uprzednim znieczuleniu) ostrym zgłębnikiem (punkty krwawe). Następnie za pomocą wiertła pilotażowego, delikatnym ruchem „pompującym” w górę i w dół, dokonuje się preparacji „łoża” w wyznaczonych miejscach. Najczęściej wystarczająca jest technika bezpłatowa, transgingivalna. Przeciętna głębokość „wiercenia” zależna jest od długości wybranego implantu i wynosi 1/3 do 1/2 części gwintowanej wszczepu. Podczas wykonywania preparacji łoża (nawiertu) powinna być stosowana irygacja chłodząca sterylnym roztworem soli fizjologicznej lub wody do iniekcji. W przypadku kości o dużej gęstości można zwiększyć głębokość nawiertu, jednakże nie powinna być ona równa długości implantu, gdyż średnica wierzchołka wiertła jest większa niż średnica końcówki implantu.

Procedury z wykorzystaniem miniimplantów MDI

Wyróżnia się kilka procedur chirurgicznych i protetycznych, które stanowią odpowiednie standardy i wytyczne dla powodzenia zabiegu wszczepiania implantów. Procedurę chirurgiczną MDI należy rozpocząć od odpowiedniego zaplanowania zabiegu. Etap ten obejmuje ocenę warunków leczenia implantologicznego. Na tym poziomie ustala się możliwą i optymalną liczbę miniimplantów. Następnie określa się miejsce wprowadzenia implantów, po czym można przystąpić do rozpakowania implantu oraz wstępnej stabilizacji. Przy użyciu klucza skrzydełkowego możliwy do uzyskania jest większy moment obrotowy, natomiast nie zaleca się przekraczania jego wartości wynoszącej 50Ncm. Procedury protetyczne mają swoje zastosowanie: w wykonywaniu twardego podścielenia, miękkiego podścielenia, a także przy natychmiastowych koronach lub mostach.