Systemy adhezyjne
Stomatologia wykorzystuje bardzo szeroko zjawisko adhezji, aby za pomocą różnych materiałów odbudowywać zmineralizowane tkanki zębów na wiele lat. Materiały wiążące, zwane również „bondami” są wykorzystywane do łączenia twardych tkanek zęba (szkliwo czy zębina) z materiałami wypełnieniowymi (kompozyty i kompomery), oraz uzupełnieniami protetycznymi (wkłady koronowo-korzeniowe, licówki, onlay, inlay, koron). Ich celem poza utrzymaniem materiału w odpowiednim miejscu jest eliminacja mikroprzecieków czy próchnicy wtórnej zabezpieczając wrażliwe elementy zębów odkryte w trakcie pracy na nich. Dzięki zastosowaniu światłoutwardzalnych bondów stomatologicznych szkliwo zyskuje ochronę przed próchnicą, przebarwieniami oraz nadwrażliwością. Bondy służą zarówno do zabiegów leczniczych, jak i estetycznych, ułatwiają odbudowę uszkodzonych, wytartych lub przebarwionych zębów.
Produkty: 21
Clearfil Ceramic Primer Plus 4ml
G-Cem ONE Adhesive Enhancing Primer
Techniki łączenia materiałów odtwórczych z tkankami zęba
Do połączenia zmineralizowanych tkanek zęba i materiału odtwórczego może dojść na skutek różnorodnych niekoniecznie powiązanych warunków. Przykładem jest połączenie mikromechaniczne, kiedy nastąpi penetracja żywicy do wytrawionej tkanki tworząc wypustki. Inną metodą jest wiązanie chemiczne ze składnikami nieorganicznymi (hydroksyapatyt) bądź ogranicznymi (kolagen) twardych tkanek zęba. Również dostępną opcją jest osadzanie na powierzchnie zęba substancji, które mogą następnie tworzyć wiązania (mechaniczne lub chemiczne) z monomerami żywicy. Oczywiście łączenie kilku procesów też jest możliwością wykorzystywaną. Optymalne wiązanie adhezyjne jest osiągane poprzez dokładne oczyszczenie powierzchni zęba z warstwy mazistej, pozostałej po mechanicznym skrawaniu szkliwa lub zębiny, oraz przez zwilżenie powierzchni. Zdolność zwilżania powierzchni przez płyn (środek adhezyjny) jest mierzona zakresem rozprzestrzeniania kropli na powierzchni zęba. Efektywne zwilżanie ułatwia przyciąganie cząsteczek i umożliwia wiązanie chemiczne lub mikromechaniczne. Wskaźnikiem właściwości zwilżających jest kąt zwilżania, czyli kąt między powierzchnią ciała stałego (zęba) a styczną do powierzchni kropli. Mówimy o wysokiej zwilżalności (hydrofilowości) przy niskim kącie zwilżania (<90°), a o niskiej zwilżalności (hydrofobowości) – przy kącie zwilżania >90°.
Generacje systemów adhezyjnych:
Obecnie na rynku dostępne są systemy generacji od IV do VII.
Materiały adhezyjne stosowane w stomatologii różnią się między sobą w zależności od generacji, głównie pod kątem ilości osobnych składników używanych podczas procedury. IV generacja materiałów adhezyjnych wymaga użycia wytrawiacza przed rozpoczęciem aplikacji, przy czym primer i żywica łącząca są dostarczane w osobnych buteleczkach. W tym przypadku, ze względu na użycie większej ilości materiałów, które są nakładane osobno, istotne jest kontrolowanie wilgotności wnętrza ubytku, aby zapewnić skuteczność adhezji. V generacja wprowadza znaczące uproszczenie, łącząc primer i bond w jednej butelce. To skraca czas aplikacji, jednocześnie nie zwiększając ryzyka nadwrażliwości czy osłabienia siły wiązania.
Jest to krok naprzód w kierunku uproszczenia procedury bez kompromisu w zakresie jakości. Dalsze ulepszenia następują w generacjach VI i VII. VI generacja łączy primer z wytrawiaczem, co eliminuje potrzebę wcześniejszego przygotowania dodatkowym materiałem. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko nadwrażliwości, które może wynikać z zbyt głębokiego wytrawienia i pozostawienia go na skażenie przed kontynuacją zabiegu.
Ostatnia generacja za to w jednej butelce połączyła wszystkie 3 aspekty, wytrawiacz, primer i bond, redukując do minimum zarówno czas aplikacji, jak i ryzyko problemów. Każda kolejna generacja materiałów adhezyjnych w stomatologii dąży do uproszczenia procesu aplikacji przy jednoczesnym zachowaniu, a nawet poprawie, skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. To ewolucja, która ma na celu nie tylko ułatwienie pracy stomatologom, ale także zwiększenie komfortu i wyników leczenia dla pacjentów.