Cementy karboksylowe

Cementy karboksylowe a fosforanowe i ich zastosowania

Cementy te są nowszymi materiałami o lepszych niż cementy fosforanowe parametrach użytkowych. Należą do grupy cementów wodnych, są stosowane do ostatecznego osadzania koron, mostów. Nie są tak wytrzymałe, jak fosforanowe, ale nie działają drażniąco na miazgę zębów. W proszku znajduje się głównie tlenek cynku oraz tlenki magnezu, glinu, wapnia, fluorek cynawy. Płyn jest lepki, zawiera wodny roztwór kwasu poliakrylowego (40%). Cementy zarabiane wodą to cementy w skład których wchodzi kwas poliakrylowy.  Ich zastosowanie wykorzystuje się do ostatecznego cementowania koron i mostów oraz na zęby z żywą miazgą. Zdjęcie uzupełnienia osadzonego na tym cemencie może być trudne ze względu na jego twardość.

Jakie właściwości fizyczne posiadają cementy karboksylowe?

Dzięki zdolności grup karboksylowych cementu do chelatowania jonów wapnia z tkanek twardych zęba mogą tworzyć z nimi wiązania chemiczne. Mają też zdolność do przylegania do wypiaskowanych powierzchni stopów metali. Mają właściwości tiksotropowe, pod naciskiem zwiększa się ich lepkość, zaczynają płynąć, po zwolnieniu nacisku zastygają. Posiadają dość wysoki stopień biozgodności, a grubość powłoki wynosi 16-48 mikrometrów. Cementy te przylegają do powierzchni stopu metalu, z zębiną mogą tworzyć połączenia typu chemicznego. Bezpośrednio po zarobieniu są bardziej kwaśne od cementów fosforanowych, ale cząsteczki kwasu poliakrylowego są na tyle duże, że nie penetrują do kanalików zębiny, nie drażnią miazgi. Ważnym elementem jest odpowiedni dobór systemów wiążących, a także użycie odpowiednich narzędzi i akcesoriów do opracowywania ich.