Masy polieterowe

Charakterystyka mas polieterowych

Materiały polieterowe cechują się mniejszymi niż silikony kondensacyjne zmianami objętości, krótkim czasem pracy oraz, co szczególnie istotne w implantoprotetyce, dużą sztywnością po związaniu. Mają też dużą lepkość oraz  silnie przylegają do podłoża. W zetknięciu z błoną śluzową powodują lekkie pieczenie i mają nieprzyjemny smak. Składają się one z bazy i katalizatora. Pasta podstawowa zawiera polieter o niskiej masie cząsteczkowej, zawierający wolne reszty iminowo-etylowe, plastyfikator, wypełniacz. Pasta katalityczna zawiera organiczny ester kwasu sulfonowego, plastyfikator, wypełniacz. Odpowiednia konsystencja sprawia, że materiał dostaje się w każdą szczelinę i idealnie odwzorowuje kształt zębów oraz przylegających do nich tkanek. Wyciski wykonane masą polieterową przechowywane w kontakcie z wodą chłoną ją aż do uzyskania nasycenia. Wyciski te nie powinny być przechowywane w wodzie, po wyjęciu z jamy ustnej należy je zdezynfekować, opłukać i osuszyć.

Zalety i wady mas poliestrowych

Masy polieterowe mają doskonałe właściwości hydrofilne, dzięki nim możliwe jest dokładne odwzorowanie pola protetycznego. Wyciski mogą być platerowane srebrem, ze względu na dużą wytrzymałość można odlać z nich kilka modeli. Charakteryzują się stabilnością wymiarów, są  najmniej kurczliwe wśród wszystkich mas elastycznych, o doskonałych właściwościach odwzorowujących. Możliwe jest wykonywanie nie tylko pełnych wycisków, ale również takich wykonywanych na potrzeby pojedynczych koron, implantów, wkładów lub nakładów oraz mostów. Duża sztywność mas polieterowch jest w wielu przypadkach przyczyną trudności wyjęcia z jamy ustnej. Z tego samego powodu może dojść do odłamania zębów podczas uwalniania modelu gipsowego. Dlatego zaleca się pobieranie wycisku na łyżce, w której rezerwuje się 4 mm miejsca na masę wyciskową.